اختلال پرخوری عصبی؛ علل، علائم و راه‌های درمان

اختلال پرخوری عصبی یا “بولیمیا نروزا” یکی از اختلالات شایع خوردن است که می‌تواند تأثیرات جدی بر سلامت جسمی و روانی افراد داشته باشد. این اختلال، افراد را به چرخه‌ای از پرخوری و پس از آن رفتارهای جبرانی ناسالم مانند استفراغ، مصرف ملین‌ها یا ورزش افراطی دچار می‌کند. در این مقاله، به بررسی اختلال پرخوری عصبی، علل بروز آن، علائم، و راه‌های درمان می‌پردازیم.

اختلال پرخوری عصبی چیست؟

اختلال پرخوری عصبی (Bulimia Nervosa) نوعی اختلال خوردن است که در آن فرد دچار دوره‌های پرخوری غیرقابل کنترل می‌شود و سپس با انجام رفتارهای جبرانی ناسالم سعی می‌کند کالری‌های مصرف‌شده را از بدن خارج کند. این رفتارها معمولاً شامل استفراغ عمدی، مصرف ملین‌ها، یا ورزش بیش از حد است. افراد مبتلا به بولیمیا معمولاً از ظاهر و وزن خود ناراضی هستند و ترس از افزایش وزن دارند.

علل بروز اختلال پرخوری عصبی

علل دقیق بروز اختلال پرخوری عصبی به طور کامل مشخص نشده است، اما عوامل مختلفی می‌توانند در بروز این اختلال نقش داشته باشند. از جمله این عوامل می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. عوامل ژنتیکی: سابقه خانوادگی اختلالات خوردن می‌تواند خطر ابتلا به بولیمیا را افزایش دهد.
2. عوامل روان‌شناختی: افرادی که از مشکلات روانی مانند اضطراب، افسردگی یا عزت نفس پایین رنج می‌برند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال پرخوری عصبی قرار دارند.
3. عوامل محیطی: فشارهای اجتماعی برای داشتن ظاهری لاغر و زیبا، به ویژه از سوی رسانه‌ها، می‌تواند در بروز این اختلال نقش داشته باشد.
4. عوامل بیولوژیکی: برخی تحقیقات نشان داده‌اند که ناهنجاری‌های شیمیایی در مغز می‌تواند در بروز این اختلال تأثیرگذار باشد.

همچنین میتوانید سوالات خود را در پیج اینستاگرام از ما بپرسید.

علائم اختلال پرخوری عصبی

اختلال پرخوری عصبی دارای علائم مختلفی است که می‌توانند به راحتی شناسایی شوند. این علائم ممکن است جسمی یا روانی باشند و شامل موارد زیر می‌شوند:

1. پرخوری شدید و غیرقابل کنترل: دوره‌های پرخوری که فرد در آن مقدار زیادی غذا را در مدت زمان کوتاهی مصرف می‌کند و احساس از دست دادن کنترل بر غذا خوردن دارد.
2. رفتارهای جبرانی ناسالم: تلاش برای جبران کالری‌های مصرف شده از طریق استفراغ عمدی، مصرف ملین‌ها یا ورزش بیش از حد.
3. ترس از افزایش وزن: ترس دائمی از چاق شدن، حتی زمانی که وزن فرد طبیعی یا کم است.
4. نارضایتی از بدن: احساس ناراحتی و نارضایتی مداوم از شکل و وزن بدن.
5. اختلالات جسمی: مشکلات جسمانی مانند خرابی دندان‌ها به دلیل استفراغ مکرر، دردهای معده، ورم غدد لنفاوی، و مشکلات گوارشی.

عوارض اختلال پرخوری عصبی

بولیمیا نروزا می‌تواند عوارض جدی جسمی و روانی داشته باشد. برخی از عوارض آن عبارتند از:

1. خرابی دندان‌ها: استفراغ مکرر باعث آسیب به مینای دندان و پوسیدگی آن‌ها می‌شود.
2. عدم تعادل الکترولیت‌ها: استفاده مکرر از ملین‌ها و استفراغ می‌تواند به عدم تعادل الکترولیت‌ها منجر شود که به نوبه خود خطر مشکلات قلبی را افزایش می‌دهد.
3. کم‌آبی بدن: استفراغ و مصرف ملین‌ها می‌تواند منجر به کم‌آبی شدید بدن شود.
4. افسردگی و اضطراب: بسیاری از افراد مبتلا به بولیمیا دچار مشکلات روانی نظیر افسردگی و اضطراب هستند.
5. مشکلات گوارشی: مصرف مداوم ملین‌ها و استفراغ می‌تواند به مشکلات گوارشی مزمن منجر شود.

روش‌های درمان اختلال پرخوری عصبی

درمان اختلال پرخوری عصبی معمولاً نیاز به یک رویکرد چندجانبه دارد که شامل روان‌درمانی، دارودرمانی و تغییرات رفتاری است. برخی از روش‌های درمانی مؤثر عبارتند از:

1. روان‌درمانی: درمان شناختی-رفتاری (CBT) یکی از روش‌های مؤثر در درمان بولیمیا است که به فرد کمک می‌کند تا افکار و رفتارهای نادرست مربوط به خوردن و بدن خود را تغییر دهد.
2. دارودرمانی: در برخی موارد، داروهای ضدافسردگی مانند SSRIs برای کاهش علائم اضطراب و افسردگی مرتبط با اختلال پرخوری عصبی تجویز می‌شوند.
3. تغییرات رفتاری: مشاوره تغذیه و آموزش عادات غذایی سالم می‌تواند به افراد مبتلا کمک کند تا الگوهای غذایی خود را بهبود ببخشند و از رفتارهای جبرانی ناسالم جلوگیری کنند.
4. پشتیبانی اجتماعی: حمایت خانواده و دوستان می‌تواند نقش مهمی در بهبود فرد داشته باشد. همچنین، گروه‌های پشتیبانی و جلسات درمان گروهی می‌توانند به افراد کمک کنند تا احساس تنهایی نکنند و از تجربه‌های دیگران بیاموزند.

در نتیجه اختلال پرخوری عصبی یکی از مشکلات جدی روان‌شناختی و جسمی است که می‌تواند زندگی افراد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. شناخت علل و علائم این اختلال و جستجوی درمان مناسب می‌تواند به افراد کمک کند تا با این مشکل مبارزه کنند و زندگی سالم‌تری داشته باشند. اگر شما یا یکی از عزیزانتان از اختلال پرخوری عصبی رنج می‌برید، حتماً به یک متخصص روان‌شناس یا پزشک متخصص مراجعه کنید تا برنامه درمانی مناسبی برای شما تدوین شود.